hulp nabij en op afstand … of zoiets

Afgelopen week heeft collega Ten Hoor de stoute schoenen aangetrokken en heeft voor zijn 2G leerlingen een lesopzet bedacht met ShowMe. In zijn Blog schrijft hij erover.

Mijn kant was vooral ondersteunend: in de voorbereiding hebben we samen zitten kijken naar de vragen die  de leerlingen zouden kunnen gebruiken om in tweetallen uit te leggen aan hun klasgenoten, een dropbox-folder aan te maken waar het blad met die opdrachten in moest komen te staan, te onderzoeken of een ShowMe inderdaad gemaild kon worden en hoe dat dan moest.

Toen het eenmaal zover was, had ik een vrije dag, maar wel aangeboden telefonische hulp te bieden. Dat bleek ook nodig: de leerlingen zagen de file in dropbox niet ( die er ook niet bleek te staan, zodat collega Ten Hoor de klas uit moest om op zijn PC de file weer op zijn plek te zetten. Mijn rol was er vooral een van het aanhoren van zijn gebrom over weer een wachtwoord invullen. Na een goed half uur kon collega Ten Hoor de klas weer in en uiteindelijk hebben de leerlingen inderdaad hun uitleg naar hem gemaild.

Ik moest ineens denken aan het prachtige “Hole in the wall” project, waarin Dr Mitra een “grandma-cloud” introduceert: vrouwen die de tijd hebben om een keer per week een uur online te zijn met kinderen in derde wereldlanden, die elkaar dingen uitleggen. Op de vraag wat zij dan moesten doen, zei Mitra tegen de vrijwilligsters: “Just do like grandmothers do: admire them! Say things like: “Wow, how did you do that? or: “I don’t quite understand, could you explain?”

Zou het geholpen hebben als ik alleen Hup! Hup! geroepen had tegen collega Ten Hoor? Ik verwacht het niet, maar in feite heb ik op een iets andere manier wel “grandmother” gespeeld: uiteindelijk heeft hij zelf op alle knoppen geklikt en de juiste dingen ingevoerd.

Lesje in nederigheid.

Zoeken, zoeken, zoeken

Als je gaat zoeken naar apps, vind je er gemakkelijk vele honderden. Van de standaard Apple-apps via gratis spelletjes en dure met inhoud gevulde tot enorm dure apps, waarmee je je takenlijst in bedwang kunt houden of via een midi-interface zelfs muziek kunt componeren.
Apps zat dus, die of niks kunnen, maar veel tonen, of vrijwel niks tonen, maar waar je veel mee kunt- als je er tenminste de goede ideeën bij hebt.

Als onderwijsgevende zit je dus niet verlegen om inhoud als je je leerlingen wilt laten werken met de iPad. Maar als je verlegen zit om lesideeën die je met inhoudsloze apps wilt uitvoeren, wordt het best lastiger.

Flink wat sites besteden aandacht aan interessante apps. Slechts een enkele levert kant en klare lesideeën. Dat is op zich ook niet zo vreemd. We zijn verwend geraakt in onderwijsland. Uitgevers leveren ons de boeken, de toetsen, de multimedia. Er is goed over nagedacht door ervaren leerkrachten, vormgevers hebben er hun licht over laten schijnen, onderwijskundigen hebben er feedback op gegeven. De kerncompetenties, canons en noem maar op zijn er langs gelegd. Zo. Klaar. Nu nog alleen maar in die kinderhoofden krijgen. Wat zullen we ons druk maken over lesinhouden, als we alleen nog maar de boeken hoeven volgen.

In mijn eigen lessen kreeg ik er spoeg-genoeg van. Ik reikte de leerlingen via de ELO antwoordmodellen aan en besteedde mijn tijd aan spreekvaardigheid, luistervaardigheid en soms, heel soms aan schrijfvaardigheid.

Dat vond ik een prettige manier van werken, dat gevoel werd ook gedeeld hoorde ik van mijn leerlingen: uw lessen zijn eigenlijk nooit saai. Maar ik kreeg soms van mijn leerlingen wel de klacht, dat veel van werk zo naar huis werd verplaatst en daardoor de schooldag wel werd verlengd. Tja, dat is inderdaad lastig!

Nu met het iPad in de klas project lopen we eigenlijk tegen net zo’n type keuze aan, waar niet een eenvoudig antwoord op te geven lijkt te zijn. Alles uit het boek EN activiteiten met behulp van de iPad, dat kan niet succesvol zijn.

We zullen dus moeten nadenken over leerstofkeuzes.

Hè, was het nou maar wat makkelijker